«…Ο ρόλος της μητέρας είναι βασικός. Ως γυναίκα οφείλει να εκπαιδεύσει τα παιδιά για τον ιδιαίτερο τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζονται οι γυναίκες»...

Έπεσε το μάτι μου σ’ αυτήν την αράδα, άρθρου γνώμης και τελικά έκατσε η σκέψη μου ώρα πολλή… Γιατί δεν το καταλάβαινα. Νόημα δεν έβγαλα.

Είπα, μήπως βγάλετε εσείς…

Τι σημαίνει αλήθεια «ιδιαίτερος τρόπος» και «πρέπει να αντιμετωπίζονται»… Τι το ιδιαίτερο έχει μια γυναίκα, σε σχέση με έναν άντρα, πέραν του ότι είναι… εξίσου ιδιαίτερη, όπως και ο άντρας. Ή γιατί πρέπει να «αντιμετωπίζεται», λες και πρόκειται για… μετεωρολογικό φαινόμενο (τουλάχιστον).

Οκ, συνήθως: είναι πιο κοντή, δεν έχει τόσες πολλές τρίχες και η δύναμή της είναι μικρότερη. Άρα, είναι εκ φύσεως, εν δυνάμει, θύμα; Ωραία, είναι. Όπως κάθε είδος στη φύση που είναι μικρότερο, πιο αδύναμο, υποδεέστερο. Και άρα μπορεί να φαγωθεί να καταστραφεί και να εξαφανιστεί από ένα πιο μεγάλο, πιο δυνατό, πιο ικανό είδος. Αυτός είναι ένας νόμος. Αλλά νόμος της φύσης ή της ζούγκλας;

Της φύσης. Αρκεί… να είσαι έξω από αυτήν. Αλλά, αν λες πως είσαι μέσα, τότε -και με δεδομένες τις… ιδιαιτερότητές σου- οφείλεις να διαλέξεις την αμέσως επόμενη επιλογή… Είτε είσαι μικρούλης είτε ο πιο δυνατός του χωριού…

Στην κοινωνία του ανθρώπου οι νόμοι οφείλουν να λαμβάνουν υπόψιν την… ιδιαιτερότητά του. Δηλαδή ότι διαθέτει διάνοια και γλώσσα -και μάλιστα με αυτήν τη σειρά- καθώς το είχε ξεκαθαρίσει ήδη από το 500 π.Χ. ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Προφανώς, για να πάρει ο κόσμος την πληροφορία και να συνεχίσει όπως του πρέπει. Για να μη γίνονται… παρανοήσεις και χάνεται ο μπούσουλας. Και μαζί του και η ουσία. Η ζωή, δηλαδή…

Γιατί, όντως, ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να «χαθεί», καθώς έχει να δουλέψει και με το ένστικτό του και με τη διάνοιά του. (η γλώσσα, είναι μια κατηγορία μόνη της…)

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Αλλά, γι’ αυτό τον είπαν «ανώτερο». Χαρακτηρισμό που του προσέδωσε το ίδιο του το είδος, βέβαια. Οπότε, δεν το λες και… «προαγωγή με αντικειμενικά κριτήρια».

Ωστόσο. Είναι «ανώτερο είδος». Τον όρο, όχι μόνον τον έχει αποδεχτεί, αλλά τον περιφέρει και με παρρησία. Ανάμεσα στα… σαλόνια του ενστίκτου (προχθές έπεσα σ’ έναν τύπο, που είχε στήσει τον σκύλο του σε μια γωνιά και του ούρλιαζε… να μην γαυγίζει) και σε κείνα, της διανοίας -πολιτικά, δημοσιογραφικά, ακαδημαϊκά, θεατρικά, επιστημονικά ή και ολυμπιακά «σαλόνια»…

Φαντάζομαι πως γίνεται αντιληπτό ότι όταν αποφασίσεις να επιβληθείς σε έναν σκύλο (ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν το παίρνει και προσωπικά) κινδυνεύεις να… κυνηγάς την ουρά σου. Γιατί, ως «ανώτερος» γρήγορα καταλαβαίνεις πως η όλη διαδικασία δε σου δίνει την ικανοποίηση που απαιτεί ο… κόπος σου.

Επίσης, αντιληπτό ότι, σε αυτό το σημείο, ο άνθρωπος, θα στραφεί στο είδος του. Το «ισάξιο». Είναι πραγματικά παράδοξο, να ζητά κάποιος την (αυτό)επιβεβαίωση από τους «ομοίους του», ιδιότητα, την οποία, όμως εξαρχής… δεν τους την αναγνωρίζει. Γιατί, αν την αναγνώριζε τότε δε θα χρειαζόταν να τους… επιβληθεί.

Άσε, που έχει και εναλλακτική, που του την έδωσε η ίδια η ανθρωπότητα, όταν πλέον είχε φτάσει σε επίπεδα «πρωταθλητισμού»: αντί να επιβάλλεσαι, διακρίσου!

Στο στάδιο της εμπέδωσης της συγκεκριμένης πληροφορίας, ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει να επιδείξει μερικά αξιοθαύμαστα δείγματα, σε όλες τις πτυχές, με τις οποίες «καταπιάστηκε»….

Με αυτόν τον «προσανατολισμό»… εξελίχθηκε και το είδος, κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσει με «το σπαθί του» την πρωτοκαθεδρία του… Και συνεχίζει.

Όχι, βεβαίως ότι παράτησε την άλλη του συνήθεια. Συχνά-πυκνά, μάλιστα τις… «δουλεύει» και τις δυο -ενίοτε και ταυτοχρόνως. Απλώς, γνωρίζει πως δεν υπάρχουν, πλέον,  δικαιολογίες…

Γιατί η επιβολή, εκτός που είναι στατική είναι και «ατομική» υπόθεση.

Ενώ, η εναλλακτική, δια μέσω του ατόμου εγκύπτει στη συλλογικότητα.

Όχι ότι δεν «σέρνει» και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Τη… σέρνει και με θόρυβο.

Αλλά, ως «ανώτερο ον», ο άνθρωπος, θα είναι σίγουρα σε θέση να την αντιπαλεύει, αν όχι να την κατανοεί…

Είναι που οι μαμάδες, όσο γυναίκες κι αν φαίνονται, μαμάδες είναι…

Κι αντί να μιλούν στα παιδιά για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τις γυναίκες, καλύτερα  να τους δείχνουν πώς η κοινωνία των ανθρώπων, μπορεί να ωφεληθεί τα μέγιστα, από μια… αποικία μυρμηγκιών…

Ε, και λίγος Παλαμάς, δε θα έβλαπτε…