Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει ότι ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα δεν αναφέρεται στην πίστη του αρρώστου, που τελικά γίνεται καλά, αλλά στην πίστη των τεσσάρων ανθρώπων  που τον μεταφέρουν.

Όταν η αδιαφορία του κόσμου τους φράζει σαν τείχος την πόρτα του σπιτιού, στο οποίο βρίσκεται ο Χριστός, αυτοί καταφέρνουν να ανοίξουν πέρασμα από το πιο απίθανο μέρος. Ανεβαίνουν στη στέγη, δημιουργούν ένα μεγάλο άνοιγμα στην οροφή και κατεβάζουν τον παραλυτικό καταμεσής στο πλήθος μπροστά στο Διδάσκαλο. 

Η ανταπόκριση του Κυρίου στη συλλογική πίστη των ανθρώπων αυτών είναι άμεση. Απευθυνόμενος στον παραλυτικό του λέγει: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Εκείνο που θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει από το στόμα του Χριστού ήταν ένας λόγος παρηγορητικός, θεραπευτικός και όχι αναφορά στις αμαρτίες. Αλλά ο Χριστός δεν στέκει στην επιφάνεια, εισδύει στην καρδιά του προβλήματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του παραλυτικού, η συνάφεια ασθενείας και αμαρτίας, και συνεπώς η σχέση συγχωρήσεως και θεραπείας ήταν άμεση. Η νοσηρή πραγματικότης δεν σχετίζεται με απλές εξωτερικές αιτίες, αλλά με ένα ρήγμα των προσωπικών σχέσεων ανθρώπου και Θεού, δηλαδή με αυτό που αποτελεί την ουσία της αμαρτίας. Από εκεί έπρεπε ν’αρχίση η θεραπεία, από την απομάκρυνση της νοσογόνου αιτίας, με την συγχώρηση. Η πρώτη λέξη «τέκνο», επανορθώνει την διαταραγμένη σχέση του παραλυτικού με τον Θεάνθρωπο και αποτελεί τον πρόλογο της αφέσεως των αμαρτιών και της οριστικής θεραπείας.

Οι θαυμαστές θεραπείες που πραγματοποίησε ο Χριστός αποτελούν προμηνύματα της γενικότερης υπερβάσεως της ανθρώπινης οδύνης και αντιφεγγίζουν την τελική και παγκόσμια νίκη του Χριστού πάνω στην αμαρτία και  στην κάθε λογής αρρώστια.