Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή γίνεται λόγος για την ίαση από τον Κύριό μας δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονισμένου.

«Ελέησον ημάς...», κραυγάζουν δύο τυφλοί άνθρωποι κοντά στο σπίτι που βρισόταν ο Χριστός, και μάλιστα προσθέτουν στην ικεσία τους την αναφορά στο γενεαλογικό Του δένδρο : «υιέ Δαβίδ», που σημαίνει ότι ήταν ενήμεροι για το πρόσωπο στο οποίο απευθύνονταν.

Πρόκειται για μία κραυγή ανθρώπινη διαχρονική. Είναι η κραυγή αυτή που έδωσε το φως στους τυφλούς, έβγαλε δαιμόνια από βασανισμένες ανθρώπινες υπάρξεις, ανέστησε νεκρούς, γιάτρεψε αναπήρους, χάρισε την υγεία σε ασθενείς και την σωματική δύναμη σε παραλύτους.

Στην έρώτηση του Χριστού αν πιστεύουν, ότι μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, εκείνοι απαντούν χωρίς δισταγμό «ναι, Κύριε». Τότε κι Εκείνος τους θεραπεύει λέγοντας : «ας γίνει σε εσάς σύμφωνα με την πίστη σας». Θαύμασαν οι παρευρισκόμενοι, ομολογώντας τα πρωτόγνωρα γεγονότα, τα θαυμαστά που για πρώτη φορά έβλεπαν.

Εξαίρεση αποτελούν οι Φαρισαίοι, οι οποίοι κινούμενοι από φθόνο, προφανώς και για την ανερχόμενη δημοτικότητα του Χριστού, όχι μόνο απίστησαν, αλλά απέδωσαν το θαύμα στον Σατανά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πνευματική τύφλωση και κώφωση, η οποία τους οδηγεί μέχρι να βλασφημήσουν και το Άγιο Πνεύμα. Γιατί αυτό είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος: το θεϊκό να το λένε σατανικό.

Η τυφλότητα και η κώφωση, συνεπώς, δεν αποτελούν μόνο φυσικές ασθένειες, αλλά και πνευματικές, που σημαίνει κάτι απείρως βαρύτερο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, και σύσσωμη η εκκλησιαστική Παράδοση, μας λένε «νους ορά και νους ακούει». Όταν ο άνθρωπος εκουσίως συγκατατίθεται στις υποβολές των παθών και των δαιμόνων, «χαλάει η ακοή του νοός του»και τότε πλανάται. Πορεύεται στο σκοτάδι και τα αληθή εκλαμβάνει ως ψευδή, και τα ψευδή ως αληθή.