Η  σημερινή μας εκπομπή γίνεται με αφορμή την 8^η Μάρτη, την παγκόσμια ημέρα της εργαζόμενης γυναίκας, στην οποία ως Σύλλογος Γυναικών Ξάνθης και μέλος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε.

Τι γιορτάζουμε όμως την 8^η Μάρτη; Τιμούμε τις εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης οι οποίες 162 χρόνια πριν, στις 8 Μάρτη 1857, κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας μείωση των ωρών εργασίας στις 10 από 16 ώρες που δούλευαν τότε, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Οι γυναίκες εκείνες σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της. Όπως ήταν αναμενόμενο, με εντολή της κυβέρνησης και των εργοδοτών, οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχτηκαν με μανία πάνω στις μαχητικές διαδηλώσεις των εργατριών και τις αιματοκύλησαν.

Να πούμε ότι η απεργία αυτή δεν ήταν η πρώτη στην ιστορία και σίγουρα ούτε κι η τελευταία. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα τόσο στην Αμερική όσο και παγκοσμίως. Πολλά είναι τα παραδείγματα και στην Ελλάδα με μαζικές κινητοποιήσεις και απεργίες γυναικών είτε αυτοτελής είτε μαζί με τους άντρες συναδέλφους τους.

Το 1910, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Δεύτερης Διεθνούς Συνδιάσκεψης Σοσιαλιστριών γυναικών, η επαναστάτρια και αγωνίστρια του παγκόσμιου εργατικού κινήματος Κλάρα Τσέτκιν είχε ήδη προτείνει να καθιερωθεί η 8^η Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας.

Γι’ αυτό λοιπόν και η 8^η Μάρτη δεν είναι η ημέρα του χρόνου που αφήνουμε τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα των παιδιών στους άντρες και βγαίνουμε με τις φίλες μας. Ούτε είναι η ημέρα της γυναίκας γενικά κι αόριστα. Είναι ημέρα διεκδικήσεων κι αγώνων για τις εργαζόμενες, τις αυτοαπασχολούμενες, τις γυναίκες της υπαίθρου, τις συνταξιούχες, τις άνεργες, τις μετανάστριες και πρόσφυγες. Είναι ημέρα διεκδικήσεων μαζί με τους άντρες για δικαιώματα που σήμερα, περίπου 8 Μάρτη 2019, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να μας εξασφαλίσει. Γιατί όλες και όλοι θα μπορούσαμε να έχουμε σήμερα μόνιμη και σταθερή εργασία, με μισθό που να καλύπτει τις ανάγκες μας και με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Γιατί σήμερα όλες θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε την ολόπλευρη κοινωνική προστασία της μητρότητας, την ικανοποίηση των ιδιαίτερων βιολογικών αναγκών μας, αλλά και των αναγκών των οικογενειών μας, των παιδιών και των ηλικιωμένων με τη δημιουργία και λειτουργία δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών. Γιατί σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε όλες και όλοι ελεύθερο χρόνο που να τον αξιοποιούμε δημιουργικά, σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά μας, αλλά και για να συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση.

Όπως είπαμε, σήμερα, το 2019, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να μας εξασφαλίσει δικαιώματα στην εργασία, στη μητρότητα, στον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο. Όμως όλα αυτά σκοντάφτουν πάνω στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων που στηρίζουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των γυναικών θεωρείται ατομική τους υπόθεση, ενώ αντίθετα πρέπει να είναι υπόθεση της κοινωνίας, του κράτους. Όσο κάνουν κουμάντο στην οικονομία οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοξενοδόχοι, τόσο τα δικαιώματά μας στην εργασία, στη μητρότητα, στη δημιουργική ζωή θα τσακίζονται στις μυλόπετρες του επιχειρηματικού κέρδους.

Άρα; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Αρχικά!; Να μην συμβιβαζόμαστε με τη ζωή που μας δείχνουν πως πρέπει να ζήσουμε. Δεν είναι δεδομένο ότι πρέπει να υποφέρουμε και να ζούμε μια μίζερη ζωή. Δεδομένο είναι ότι όσο τους αφήνουμε τόσο θα συνθλίβουν τα δικαιώματά μας για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Λύση είναι να οργανωθούμε στους συλλόγους γυναικών της ΟΓΕ, στο σωματείο ή στο σύλλογο στο χώρο δουλειάς μας. Να διεκδικήσουμε οργανωμένα τα δικαιώματά μας μαζί με τις γυναίκες και τους άντρες που έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, όπως έκαναν εκείνες οι εργάτριες το 1857 αλλά και πολλές εργάτριες και εργάτες όλα τα επόμενα χρόνια. Σε αυτούς και μόνο οφείλουμε ό,τι κατακτήσεις γνωρίσαμε και γευτήκαμε κι εμείς. Εργάτριες και εργάτες, αγρότισσες και αγρότες που κι αυτοί είχαν οικογένειες και παιδιά. Που κι αυτοί αν έχαναν το μεροκάματο δε θα μπορούσαν να ταΐσουν τις οικογένειές τους. Ένα μεροκάματο που κι αυτό πολλές φορές δε φτάνει να ταΐσουμε τις οικογένειές μας.

Με τη σημερινή  εκπομπή μας δίνεται η ευκαιρία να αναφερθούμε και στην ισότητα γυναικών και ανδρών ή καλύτερα στην ισοτιμία των γυναικών. Και δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε επιλέξει να χρησιμοποιούμε τον όρο ισοτιμία. Για την ΟΓΕ και το Σύλλογο Γυναικών Ξάνθης, ισοτιμία των γυναικών σημαίνει μια σειρά από θετικές διακρίσεις, που προκύπτουν από τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών λόγω του αναπαραγωγικού τους ρόλου. Σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ισοπεδωτική εξίσωση, στο όνομα της δήθεν «ισότητας των φύλων». Σημαίνει προστασία της μητρότητας, μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, δημόσια – δωρεάν και αναβαθμισμένη παιδεία, υγεία, πρόνοια.

Το σύνθημα που επέλεξε η ΟΓΕ για τη φετινή 8^η Μάρτη είναι: «Οι δικές μας ανάγκες δεν χωράνε στην πολιτική Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυβερνήσεων. Παλεύουμε για τη ζωή που μας αξίζει». Και επιλέχθηκε αυτό το σύνθημα διότι οι βλάψεις που έχουν για τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών μόνο να χειροτερέψουν τη ζωή μας μπορούν και καθόλου να τη βελτιώσουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, ΕΕ και κυβερνήσεις επιθυμούν να «συμφιλιώσουν» εργασία και οικογένεια κάτι που αποτελεί κοινή πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ, των κυβερνήσεων και της Τοπικής Διοίκησης … να μην ξεχνάμε ότι η μερική απασχόληση ουσιαστικά νομιμοποιήθηκε και επεκτάθηκε μέσα από την τοπική διοίηκηση! Αυτή και μόνο η πρόθεσή τους αναδεικνύει ότι σήμερα δεν μπορούν να συνδυαστούν οι δύο αυτές πλευρές της ζωής της γυναίκας. Για παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχουν οι τεχνολογικές δυνατότητες να έχουν όλες οι γυναίκες μια μόνιμη και σταθερή εργασία, εντούτοις η ανεργία αποτελεί τη μεγαλύτερη μάστιγα για τις γυναίκες. Ενώ χιλιάδες εκπαιδευτικοί μένουν άνεργοι, τα παιδιά στα σχολεία στοιβάζονται σε 25άρια τμήματα ή αναγκάζονται να πηγαίνουν σε σχολεία πολύ μακριά από τα σπίτια τους.

Η προπαγάνδα που συνοδεύει τους στόχους της ΕΕ και των κυβερνήσεων για την αύξηση της γυναικείας απασχόλησης, μέσα από τη γενίκευση της «ευελιξίας στην εργασία», η οποία προβάλλεται ως μια «επιλογή» που ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών και μια βασική προϋπόθεση για τη «συμφιλίωση» δουλειάς και οικογένειας. Όμως, η «ευελιξία» και τα αποτελέσματά της είναι γνωστά στις εργαζόμενες γυναίκες. Ευελιξία σημαίνει ότι πρέπει να ζήσουν οι ίδιες και οι οικογένειές τους με μισθούς πείνας, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Σημαίνει ότι πρέπει να εργάζονται χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ευελιξία σημαίνει ότι οι εργαζόμενες είναι έρμαια της εργοδοτικής τρομοκρατίας όταν μείνουν έγκυοι, ενώ το ευρωπαϊκό αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο αφήνει ανοιχτό το παράθυρο της απόλυσής τους, αρκεί οι επιχειρήσεις να αιτιολογούν την απόλυση της εργαζόμενης με οποιονδήποτε άλλο λόγο πέρα από την εγκυμοσύνη της.

Το όφελος... προορίζεται για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν τους έπιασε ο πόνος για να ανακουφιστεί η γυναίκα της λαϊκής οικογένειας, για να περνάει πιο άνετη και δημιουργική ζωή, όπως της αξίζει το 2019. Δεν έχουν πρόθεση να απαλλάξουν τη μισθωτή και αυτοαπασχολούμενη γυναίκα από το βάρος της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ, του νοικοκυριού που πέφτει στις πλάτες τους, λόγω των υποβαθμισμένων ή ανύπαρκτων ή εμπορευματοποιημένων κοινωνικών υπηρεσιών. Η επιδίωξη ΕΕ και κυβερνήσεων είναι πώς θα εκμεταλλευτούν περισσότερο τη γυναίκα, αλλά και τον άνδρα, ώστε να αυξήσουν οι επιχειρήσεις τα κέρδη τους. Αυτούς τους άξονες εξυπηρετεί η δήθεν προοδευτική, αλλά στην ουσία βαθιά αντιδραστική συζήτηση περί "συμφιλίωσης" επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής

Σήμερα μόνο η συλλογική δράση, η αγωνιστική στάση ζωής, η διεκδίκηση για όλα αυτά που μας ανήκουν αποτελεί διέξοδο για να βγούμε στο ξέφωτο μιας ζωής με δικαιώματα στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο. Γι’ αυτό οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών χρειάζεται να δυναμώσουμε το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τα εργατικά σωματεία, τις ενώσεις αυτοαπασχολουμένων, τους αγροτικούς και φοιτητικούς συλλόγους. Χρειάζεται να εντείνουμε την πάλη για τα δικαιώματά μας στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο. Για μια ζωή χωρίς πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε το αγωνιστικό περιεχόμενο της 8ης Μάρτη.

Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος και της σημερινής μας εκπομπής. Ραντεβού την επόμενη Τετάρτη στις 12. Από εμάς καλό σας μεσημέρι.