Μια από τις λίγες φορές που οι δαίμονες είπαν την αλήθεια,  ήταν στην έρημο των Γεργεσηνών. Εκεί τυραννούσαν δυό δυστυχείς ανθρώπους. Πραγματικά ράκη που είχαν απομονωθεί από την κοινωνία και ήταν ο φόβος των κατοίκων της περιοχής.

Μόλις ο Κύριος παρουσιάστηκε, τα δαιμόνια αναγνώρισαν τον Λυτρωτή του κόσμου και ομολόγησαν ότι τους χωρίζει αγεφύρωτο χάσμα με τον Χριστό, που είναι η αλήθεια, το φως και η αγάπη. «Ποιά σχέση υπάρχει ανάμεσα σε Σένα και σε μας; μας χωρίζει χάσμα αγεφύρωτο, τρέμουμε την παρουσία σου» ομολόγησαν.

 «Εγώ ειμί η αλήθεια» βεβαιώνει με την θεϊκή Του αυθεντία  ο Χριστός.  Μιλάει τη γλώσσα της απόλυτης αλήθειας και απαιτεί ως ανταπόκριση την ολοπρόθυμη προφορά της.  Στο άλλο άκρο ο διάβολος.  Έμπνευσή του είναι το ψέμα. «Είναι όχι μόνον ψεύτης, αλλά ο πατέρας του ψεύδους».  Αυτός γεμίζει τις διαθέσεις μας με το ψέμα και την απάτη, ενώ το παρουσιάζει στα μάτια των ανθρώπων ως την πιο καθαρή και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

 «Ο Θεός φως εστι». Ο θεός ντύθηκε μ' αυτό το όνομα που δηλώνει καθαρότητα, αστραφτερή αγνότητα, δύναμη επιβολής και γλυκειά θαλπωρή. Αντίθετα το βασίλειο του διαβόλου μισεί το φως. Αγωνίζεται να απλώσει στις κοινωνίες μας σκοτάδι συγχύσεως, σκοτάδι παθών. Αδύνατο να υπάρξει συμφιλίωση ανάμεσα στον Χριστό και στον διάβολο. «Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;

 «Ο Θεός αγάπη εστι». Η τέλεια αγάπη. Ο διάβολος αντίθετα είναι προσωποποίηση του μίσους, εστία και πηγή του. Μισεί. Μόνο μισεί. Τον είδαμε στην αφήγηση του ιερού Ευαγγελίου να βασανίζει τα θύματά του. Ανάλογα ταλαιπωρεί τον κάθε άνθρωπο κι επιδιώκει να κουρελιάσει την ψυχική του ακμή, να φθείρει την πνευματική του υπόσταση. Ο διάβολος «ανθρωποκτόνος ην άπ' αρχής».

Κι εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από το ίδιο άσπονδο μίσος για το λογικό δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο. Σ' όποιον τον πλησιάζει του εμπνέει μίσος, τον γεμίζει με μίσος, τον κάνει ένα θλιβερό πλάσμα που δεν ξέρει τίποτε άλλο παρά να μισεί.

Με το λυτρωτικό έργο του Χριστού η ηγεμονία του Σατανά στην ανθρώπινη κοινωνία καταργήθηκε.